Neem nou de herfst. Eigenlijk niet mijn favoriete jaargetijde. Ik heb er aan het begin van de herfst altijd moeite mee dat het leven zich weer wat meer naar binnen richt. De sapstromen trekken zich terug uit al die mooie kleurrijke groeiers en bloeiers.
Maar vandaag nam ik me voor om met het oog van verwondering te kijken naar processen van verval in onze tuin. Daar waar ik geneigd ben te denken dat alle bloemen alleen nog maar uitgebloeid zijn mijn blik om te keren en ze te zien in hun natuurlijke schoonheid van dat moment. Natuurlijk met de macro lens op mijn camera, want van dichtbij ziet dat er nog veel boeiender uit!
En nu blijken bij nadere beschouwing juist die ''voorbije bloeiers'' ook weer hun heel eigen bekoring te hebben.
Na een uitbundige rozerode bloei zijn van onze venuspapavers nu alleen nog hier en daar de verdorde en verdroogde zaaddozen te zien. Zo'n verweerd doosje in schitterende kleuren grijsbruin, als ware het een oud bouwsel met verweerde oude grijze muren en interessante torenkamers, kijkt me parmantig aan tegen de achtergrond van de bloeiende herfstasters.
De in het voorjaar zo krachtig bloeiende
bereklauw heeft ook een gedaanteverandering ondergaan. De zaadlobben
lijken wel een leger van wachters in gestreepte pakken, klaar voor de
aanval. Met een beetje fantasie begrijp ik nu beter waar de bereklauw zijn naam aan heeft te danken.
Voor wie de moeite neemt om goed en aandachtig te kijken is ''het
sprookje van de herfst'' toch ook heel erg de moeite waard.
Ga zelf maar eens op onderzoek uit, al wandelend in eigen tuin, park, bos of veld.
Zet dan wel de bril van verwondering en oog voor schoonheid op je neus.
Dan valt er zo veel te ontdekken in de natuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten